Ramón Menéndez Pidal

thumb|Ramón Menéndez Pidal Ramón Menéndez Pidal (ur. 13 marca 1869 w A Coruña, zm. 14 listopada 1968 w Madrycie) – filolog, hispanista, romanista i historyk. Od 1899 roku profesor filologii romańskiej Uniwersytetu w Madrycie. W latach (1926–1939) i od 1948 prezes Hiszpańskiej Akademii Królewskiej. W 1914 założył, a następnie wydawał: „Revista de Filologia Española”. Założyciel „Centro de Estudios Históricos” (1910), w ''La España del Cid'' (1929) wybornie połączył ścisłość metody naukowej z pięknem literackiego przedstawienia.

Od 1940 wydawał ''Historia de España''. Autor przełomowych prac z zakresu historii, języka i literatury średniowiecznej Hiszpanii.

Badał historię języka hiszpańskiego. Podzielił terytorium Hiszpanii na 5 stref językowych przed ukształtowaniem się języka kastylijskiego (Ibérica, Tartessos, Celtíberia, Galaico-Lusitana i Cantábrica). Badał wpływ języka łacińskiego na język hiszpański (Vocalismo - Neutralización).

Główne dzieła: ''Manual elemental de gramática histórica española'' (1904), ''Orígenes del español'' (1926). Sławę zyskał jako autor wzorowego wydania najstarszego zabytku literatury hiszpańskiej, ''Pieśni o Cydzie'': ''Cantar del mío Cid: texto, gramática y vocabulario'' (3 tomy, wyd. 1908–1911). Ponadto jest autorem cennych prac o epickiej poezji hiszpańskiej: ''Poesía juglaresca y juglares'' (1924–1926). Źródło: Wikipedia